یک مجله‌ی معتبر ورزشی اروپایی پیش من است که عکس‌های یوسف کارگر و اسلام امیری در آن چاپ شده و نوشته است که آنان در ازای 300 هزار دالر، سه بازی افغانستان را عامدانه واگذار کردند. اشاره: «سید میرعلی اصغر اکبرزاده»، از پیش‌کسوتان ورزش افغانستان است که سال‌ها در بخش‌های مختلف برای فوتبال افغانستان کار کرده است. او، زمانی بازی‌کن تیم ملی فوتبال بود، سپس مربی شد و سال‌ها در مسند مربی‌گری و مسؤولیت‌های مثل مدیریت فوتبال کابل و آموزش بازی‌کنان همت گماشت. اکبرزاده جدا از ورزش، در رسانه نیز سابقه‌ی طولانی دارد که زمانی ریاست یکی از تلویزیون‌های خصوصی کابل را به عهده داشت. صبح کابل: در باره‌ی خود، سابقه‌ی ورزشی و مدیریتی تان بگویید. اکبرزاده: تشکر ویژه دارم از شما. درس و ورزش را از مکتب نجات شروع کردم. در ورزش نزدیک ۳۵ سال سابقه دارم، از کوچه، پس‌کوچه شروع کردم و عضو باشگاه «آریا» شدم، سپس در تیم‌های «کابورا، هندوکش و میوند» بودم که ممنون آدم‌های نیک‌سرشتی مثل سیدضیا مظفری و دوستان میوند استم. دوره‌ی لیسانس را زبان و ادبیات دری- فارسی در دانشگاه کابل خواندم که عضو تیم منتخب دانشگاه و دو سال آخر را کاپیتان این تیم بودم. دوره‌های سربازی و احتیاط را در خدمت نظام وقت بودم و عضو تیم پولیس آن زمان. در آن برهه‌ی زمانی، عضو تیم منتخب کابل بودم که شبیه تیم ملی بود، بعدها ما با دعوت از بازی‌کنان ولایت‌ها و مهاجران، توانستیم تیم ملی را شکل دهیم. چهارده سال بازی‌کن تیم‌ملی فوتبال بودم و ۹ سال نیز تا سال ۱۳۸۵ مربی تیم‌ملی فوتبال افغانستان بودم. صبح کابل: چند بازی ملی دارید؟ اکبرزاده: اگر هر دو دوره را زمانی که بازی‌کن بودم و مربی‌گری می‌کردم حساب کنیم، بیش از ۴۰۰ بازی خواهد شد. هرچند، آمار دقیق ندارم. صبح کابل: چرا کابل که در گذشته با تیم‌های مثل «میوند، شعاع، سباوون، اردو و …»، شاهرگ فوتبال کشور بود، تا این اندازه سقوط کرده است؟ اکبرزاده: پرسش مهمی است؛ خواست‌گاه اصلی رشد ورزش معارف است. در گذشته در مکاتب و هر صنف، تیم فوتبال و هر مکتب تیم منتخب داشت، رقابت بین مکاتب و تیم منتخب معارف بود. این تیم در رقابت‌های کابل حضور داشت و در چمن حضوری، نزدیک به ۱۷ تیم بازی می‌کردند؛ اما حالا وضعیت چمن حضوری را ببینید که چگونه است! صبح کابل: تأثیر این وضعیت بر تیم ملی فوتبال چقدر بوده است؟ اکبرزاده: در باره‌ی تیم ملی دو پرسش کلان وجود دارد. نخست این که در این فدراسیون همیشه مسؤولیت بوده؛ اما صلاحیت نبوده است. دوم این که، مقرره یا قانون ورزش که قرار بود در شش فصل و ۳۲ ماده به تصویب برسد، هنوز سرنوشتش مشخص نیست. در این مقرره نسبت به ورزش افغانستان خیانت شد و آن ‌هم مستثنا دانستن فوتبال و کرکت از قانون ورزش است که تنها باید به رییس‌جمهور پاسخ‌گو باشند. اگر این‌ها به قوانین نافذه‌ی افغانستان حتا به ورزش‌کاران پاسخ‌گو نیستند، چرا چندی پیش سرپرست فدراسیون فوتبال و معاونش برای تحقیق به دادستانی کل معرفی شدند؟ اگر فدراسیون فوتبال مستقل است، چرا دادستانی از مسؤولینش تحقیق کرد؛ اگر مستقل نیست، چرا پول‌هایی را که رییس‌جمهور پیشین، USAID و از فیفا می‌گیرند، به کسی پاسخ نمی‌دهند. جالب است که در گرفتن پول، پاسخ‌گویی و مصرفش مستقل اند؛ اما در برخی موارد دیگر نه. فساد در فدراسیون بی‌داد می‌کند. کاش شما با «پیتر شگرت» مصاحبه کنید. او روزی گفت که فدراسیون گفت، معاش و درآمدت را بالا می‌بریم؛ به شرطی که بگذاری، «اسلام الدین امیری» وارد ترکیب تیم شود. صبح کابل: چرا مسؤولان فدراسیون از اسلام‌الدین امیری می‌ترسند؟